Publicaties/columns Nancy

Door Yarrel wist ik het: er is een goede manier om te starten met het terugdringen van dierenmishandeling: educatie over dierenwelzijn voor kinderen!

Yarrel en de junk.
In de zomer van 2008 reed ik door Leiden en zag aan het eind van een straat een grote, bruine hond op de grond liggen. Bovenop hem zat een schreeuwende man. Met zijn volle vuisten sloeg hij de hond waar hij hem raken kon. Het leek een film.
Ik parkeerde mijn auto en liep naar de man toe. Op het moment dat ik een meter van hem afstond, trapte hij de hond onder een geparkeerd busje.
De hond jankte zacht en ik zag dat een van zijn ogen dicht zat.

De man die buiten adem opstond, keek me aan. Ik zag een verwilderde blik waarachter razernij schuilde. ‘Wat moet je?’ schreeuwde hij buiten zichzelf en hij deed een stap in mijn richting. Op zijn linker vuist waarvan de knokkels gespannen wit waren, zat bloed. Zijn adem ging snel en zijn vuisten trilden. ‘Nou? Wat moet je?’ riep hij nog eens, maar nu iets zachter. Ik had mijn handen in mijn jaszak gestopt en keek de man aan totdat hij zijn ogen neer sloeg. Op dat moment gebeurde er iets bijzonders. De man hurkte naar zijn hond die met bevende achterpoten zijn kop optilde naar hem. Voorzichtig sleepte hij zijn hond onder de bus vandaan en zocht mijn blik weer op. Ongeveer vijftien seconden keken we elkaar aan. Vijftien seconden zonder enkel geluid deed voor mij de wereld even stilstaan. Het laatste puzzelstukje van mijn zoektocht naar een mogelijke oplossing tegen dierenleed viel op z’n plaats.

Ik keek naar de man wiens razernij was veranderd in onmacht en ik dacht: Als deze man als kind op school had geleerd dat dieren gevoelens hebben, emoties kennen en pijn net zo erg ervaren als wij mensen; als de juf of meester hem had geleerd dat een dier afhankelijk is van ons in de mensenwereld, omdat het nu eenmaal niet voor zichzelf kan zorgen; als deze man geleerd had dat een dier je beste vriend kan worden wanneer je hem omringt met zorg, liefde en respect en dat hij je dan zijn onvoorwaardelijke trouw zal geven … dan had hij de frustratie over zijn verloederde leven niet op zijn hond afgereageerd.

Op dat moment wist ik wat de formule was om dierenleed te verminderen en misschien zelfs op lange termijn met een hoog percentage procenten te laten doodbloeden. Ik stapte in mijn auto en schreef op: Dieren hebben geen stem, kinderen gaan dieren een stem geven.
Yarrel en alle andere Yarrels

Deze man was een junk en bekend bij de politie als zeer agressief en onberekenbaar. Ik heb hem aangegeven voor dierenmishandeling en ben maanden bezig geweest om Yarrel uit huis te geplaatst te krijgen door getuigen te zoeken die hem zijn hond ook hadden zien mishandelen. Zonder keiharde bewijzen begin je niets, het strafrecht op dierenmishandeling ligt al honderd jaar in een stoffige la. Uiteindelijk is het gelukt. De hond zit bij een fijn gezin dat hem geeft wat hij verdient: liefde en veiligheid. Het gaat heel goed met hem.
Genoeg ´Yarrels´ zijn er echter nog te redden en laten we ze ook redden.

Het kind, onbevangen, flexibel en leergierig: de nieuwe generatie

Mijn overtuiging is: dierenmishandeling moet vanuit de kern worden aangepakt. Leer kinderen vroeg normen en waarden ten aanzien van dieren. Ze zullen dit normaal vinden, net als ze de normen en waarden ten aanzien van hun medemens en hun leefomgeving als vanzelfsprekend meenemen in hun leven. Bovendien loopt er een lijntje tussen dieren en kinderen, ze zoeken elkaar op. Een kind trekt altijd naar dieren toe, wil ernaar kijken of met ze knuffelen. En zie eens hoe voorzichtig veel honden omgaan met kleine kinderen. Er is iets heel natuurlijks tussen het kind en het dier. Daar moeten we op inspringen door kinderen vertrouwd te houden met dieren. Daarom worden er binnen stichting Stem voor Dieren, elk jaar twee leesboeken over dierenwelzijn voor kinderen uitgebracht. Voor elke leeftijdsgroep een ander boek. Valentijn en zijn oom Sebastiaan spelen de hoofdrol in de boeken over dierenverzorging, dierenleed, zwerfdieren, vee en nog veel meer onderwerpen over dierenwelzijn. Yarrel, de lieve hond met de zachte neus is het icoon geworden van onze stichting.

Nancy de Heer
www.stemvoordieren.nl

Vermaak
Vannacht om half vier werd ik wakker van een droom. Hulpeloze ogen keken me aan. Grote ronde bruine ogen. Niet eens leeg, zoals je ziet bij mensen in gevangenissen ver over de grens. Maar vragend, smekend, indringend. Die avond, nu enkele dagen geleden waren we in Djemaa el fna.

Het vrolijkste, meest indrukwekkende, prachtige toeristische plein van Marrakesch. Zo wordt het plein beschreven op elke website van vliegtuigmaatschappijen en andere voor toeristen bedoelde informatie. Djemaa el fna, druk, chaotisch, vol met schreeuwende kooplui, met scheldende vrouwen die hun kroost aan de hand meesleuren. Kleine kinderen gezeten op een kruk met in hun ‘kraampje’ gekleurde ballen, lolly’s, popjes en prullen, die ze in je handen stoppen om het te verkopen. Djemaa el fna, het paradijs van Marrakesch, Het gouden plein met tierelantijnen, vliegende lampen, kleurrijke wapperende kleden, kraampjes met duizenden sandalen, tassen, lendendoeken en hoeden. Overwaaiende rookgordijnen die exotisch geuren vervoeren. Kinderen die bolletjes de lucht in werpen oplichtend aan de donkerblauwe hemel om hierna langzaam neer te dalen in de handen van het joelende kind.

Twee stappen verder – daar zit hij. De vertolker van de schaduwzijde van dit levendige plein. Volgzaam aan zijn baas: stap naar links, stap naar rechts. Als een klein harig robotje volgt hij elke beweging. Tik op de knie betekent klim op mijn schouder, ruk aan zijn arm > op het hoofd zitten van dat kind. Een schreeuw> leg een stokje in je nek en ga op een been staan op de schouder van deze meneer.
Hij loopt op me af. Kijkt me aan en strekt zijn kleine bruine hand naar me uit. Help me, zeggen zijn ogen. Ik reik mijn hand naar hem in een impuls. Een oergevoel maakt zich van mij meester. Dit kan niet, dit mag niet. Het zijn nog geen 10 seconden dat wij tegenover elkaar staan. 10 seconden dat de wereld even stil lijkt te staan, omdat ik besef, dat ik helemaal niets kan doen.
Ruw wordt hij teruggehaald door zijn baas voor wie hij kunstjes moet doen. Even kijkt hij nog om. Die blik, staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Deze kleine berberaap met een jurkje aan in maat 72, leeft op de maat van de gebaren van zijn baas. Geen enkele beweging komt uit zichzelf behalve die van zijn ogen. Hij moet zijn baas in de gaten houden, altijd, elke seconde en hem steeds volgen. Oplettend, alert, paraat. ‘Links, rechts, op, neer, hoger, lager, zit, sta, klim!’

Tevergeefs trekt hij af en toe, in een onbewaakt ogenblik aan de metalen ketting om zijn nek, een ruk naar vrijheid, een ruk naar hoop. Voor altijd geketend. De andere helft van de dag mag hij in een krappe kist zitten met een deksel erop. Een kleine benauwde kist in de volle zon. Radeloze kleine apenhandjes steken uit de kist. Graaiend naar vrijheid, hunkerend naar een leven. En morgen weer.
Ik heb opgezocht hoe deze aapjes zo gehoorzaam worden. Met beide handen voor mijn mond heb ik de onvoorstelbare training bekeken op Internet. Het is te erg om neer te schrijven dus ik doe dat niet.
Ik kijk naar het aapje in het mooie jurkje en slik mijn tranen weg. Voel me hopeloos en machteloos. Schaam me omdat ik een mens ben.
Djemaa el fna, voor altijd op mijn netvlies.

Nancy de Heer
stichting Stem voor Dieren

img_2230

Kerst 2023